พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อปทาน [42. ภัททาลิวรรค] 2. เอกฉัตติยเถราปทาน
[64] สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคพระนามว่าอัตถทัสสี
มีพระยศยิ่งใหญ่1 เมื่อจะทรงประกาศสัจจะ 4
จึงได้ทรงแสดงอมตบท
[65] ข้าพเจ้ายืนถือเศวตฉัตรกั้นถวายพระพุทธเจ้าผู้ประเสริฐที่สุด
ครั้นกั้นถวายตลอดวันหนึ่งแล้ว
ได้กราบไหว้พระพุทธเจ้าผู้ประเสริฐที่สุด
[66] อนึ่ง พระผู้มีพระภาคพระนามว่าอัตถทัสสี
ผู้เจริญที่สุดในโลก ทรงองอาจกว่านรชน
ประทับนั่งในท่ามกลางภิกษุสงฆ์แล้ว ได้ตรัสพระคาถาเหล่านี้ว่า
[67] เราจักพยากรณ์ผู้ที่มีจิตเลื่อมใส
ซึ่งได้กั้นเศวตฉัตรให้เราด้วยมือทั้ง 2 ของตน
ท่านทั้งหลายจงฟังเรากล่าวเถิด
[68] เมื่อผู้นี้เกิดเป็นเทวดาหรือมนุษย์ก็ตาม
ประชาชนจักคอยกั้นฉัตรให้ทุกเมื่อ
นี้เป็นผลแห่งการกั้นฉัตรถวาย
[69] ผู้นี้จักรื่นรมย์ในเทวโลกตลอด 77 กัป
จักได้เป็นพระเจ้าจักรพรรดิ 1,000 ชาติ
[70] และจักครองเทวสมบัติตลอด 77 ชาติ
จักเป็นพระเจ้าประเทศราชอันไพบูลย์นับชาติไม่ถ้วน
[71] ในกัปที่ 118 (นับจากกัปนี้ไป)
พระศาสดาพระนามว่าโคดมศากยะ ผู้ประเสริฐ
ผู้มีพระจักษุ จักเสด็จอุบัติขึ้น
กำจัดความมืดมนให้พินาศไป
เชิงอรรถ :
1 มีพระยศใหญ่ หมายถึงมียศแผ่ไปในโลก 3 คือ มนุษยโลก เทวโลก พรหมโลก (ขุ.อป.อ. 1/614/364,
ขุ.อป.อ. 2/351/331)
